Entrevista en ‘Luzes’

Jaime Gonzalo en Luzes

© Óscar Corral.

La revista gallega Luzes ha publicado este mes de abril su número 5, el cual incluye una entrevista con un servidor, conducida por Iago Martínez. Bajo estas líneas se encuentra un extracto en su versión original (fácilmente comprensible), cuyo texto completo solo se puede leer en la edición en papel:

O rock é unha lingua morta. A crítica é irrelevante. Nada distingue unha revista de música dun catálogo de traxes de baño. A contracultura é unha estafa. Internet matou o misterio. Xa non se escribe como antes. Os pioneiros eran poucos e mediocres. Ninguén nos aprende a enfermar. Non hai tregua con Jaime Gonzalo. Nin de esquerdas nin de dereitas. Nin vasco nin catalán. Nin amargura nin todo o contrario. Puro desarraigo. Corenta anos de servizo na prensa musical. Media ducia de libros. Non hai mañá.

Jaime Gonzalo (Bilbao, 1957) pasou por boa parte das cabeceiras históricas da prensa musical española, como Star, Vibraciones, Disco Exprés ou Popular 1, onde debutou en 1975, antes de fundar e dirixir Ruta 66 canda Ignacio Julià mediada a década dos oitenta. Dun tempo a esta parte, ademais de colaborar noutros medios, tamén escribe libros. Escupidos de la boca de Dios (2006) interrogaba os protagonistas de La Banda Trapera del Río, o ouveo xarnego de Cornellá, estrelas negras da súa propia constelación obreira. En Combustión espontánea (2008) retrataba e conversaba cos Stooges, unha das bandas que o engancharon ao negocio. Agora, mentres ultima o desenlace de Poder freak, a triloxía na que axusta contas co espellismo contracultural do século XX, promociona La ciudad secreta (Munster, 2014), unha cartografía sonora da Barcelona underground entre 1971 e 1991. O que puido ser e non quixeron que se contase antes do trebón olímpico.

Barcelona, anos setenta. Unha cidade progre e cultureta e unha esquerda peluda, de pantalón de pana e chaqueta negra con El Viejo Topo debaixo do brazo. Moitos acabaron mandando, para a nosa desgraza.

E Jaime Gonzalo? En terra de ninguén. O meu non era nin París nin o marxismo nin o punk que estaba para vir. Nin os cantautores e o rock laietà, o progre, o que dominaba, nin os Sex Pistols, que xa eran portada de Disco Exprés en 1976. Para nós eran lixo, tan innecesarios como os Ramones. Xa tiñamos a T-Rex e os Stooges.

Onde estaban todas estas músicas experimentais para ser secretas? Onde estiveran sempre, pero sen investigar. Non era necesario que ninguén as silenciase, o esquecemento viña de seu. Nos oitenta pasamos dos locais húmidos ao deseño desopilante. Un salto brutal.

Adeus tamén á Barcelona libertaria e á autonomía obreira. Deixaron que esa memoria murchase ela soa. Tocaba frivolidade, era o pulso da época. Alaska y los Pegamoides fixeron moito dano, talvez sen sabelo.

Algo recupérase en Morir de dia, o filme de Joaquín Jordà que remataron Laia Manresa e Sergi Dies. Aí está a parte máis dramática, a da heroína. E no outro extremo tes Barcelona era una fiesta: que ben o pasamos, canto fodemos, que orxías… Vaia concepto do progreso social: foder máis que antes. O que eu recordo é que a vida se puxo complicada naquela altura. Xa non era abondo cun traballiño modesto para pagar o aluguer.

Confesaches unha vez que a política non vos importaba nada. Laméntalo agora? Os maiores estaban todo o día a voltas con iso, por crenza ou por postureo. O antifranquismo era un non parar, e ti o que querías era ligar, pasalo ben, drogas, concertos. A vida, non a política. Tampouco nos educaran para outra cousa. Dixéronnos que viviamos en democracia, que xa estaba, que nos podiamos despreocupar.

Pero non era así. Parecíao.

Extracto y acceso a edición en papel en el sitio web de ‘Luzes’ →

Jaime Gonzalo.

Deja un comentario

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.